Baby awari en overstromingen

We beginnen dit keer met een verhaal. Het verhaal van de baby awari.
Afgelopen woensdag waren er vanwege de enorme regen nog een aantal kinderen op het internaat die niet naar school konden. Op een gegeven moment kwam er een boel lawaai bij de jongensafdeling vandaan en ik ging erheen om te vragen of ze wat zachter konden doen. “Ja maar er zit een awari”!!! Was het antwoord van een jongen. Ik had geen idee wat een awari is en werd natuurlijk nieuwsgierig. Dus hup mee kijken. Het bleek een grote buidelrat te zijn. En er was een jongen stenen naar hem aan het gooien. Het beestje was zeiknat en probeerde tegen het hek op te klimmen. Ik zei tegen de jongen dat hij moest stoppen met gooien. Als antwoord kreeg ik dat het een roofdier is die kippen eet en dood moest. Hmmm er was geen kip in de buurt van het internaat te bekennen… en het beest liep weg, dus wat is het probleem? Gelukkig hield de jongen op met stenen gooien en we zagen de buidelrat over het hek weglopen. Ondertussen kwamen er 4 kleintjes uit haar buidel gekropen die op haar rug gingen zitten. Echt heel schattig om te zien. Jammer genoeg kwamen er meer jongens bij en voor ik het wist had er weer 1 een steen gepakt. Ik gilde nog “neeeeeeeeee”maar de jongen gooide al. Vet mis gelukkig! Ik moest er vanwege de schrik nog wel om lachen, samen met de andere jongens. Het beest was al bijna aan het eind van het hek en toen had een andere jongen een bezemsteel gepakt en het daarmee een klap gegeven. Ik vond het echt erg! Stond daar nee te roepen en te zeggen dat ze al weg ging. Maar dat hielp niet, volgens die jongens moest ze dood. Het beestje viel op de grond maar liep gelukkig in een drafje weg met haar kleintjes. Totdat we iets in het gras hoorden… Er was een baby van haar rug gevallen en dat lag nu, met een bebloed oog, hulpeloos te roepen. Hier waren zelfs de jongens van onder de indruk en ze deden het verder niks. Natuurlijk moest het beestje naar zijn moeder en dus heb ik snel bij de kokkinnen een emmer gehaald. Aan een jongen gevraagd of hij het beestje erin wilde doen en ben de moeder gaan zoeken. Die was vanwege alle schrik allang hard weggerend en nergens meer te vinden. Ok. Daar stond ik in de stromende regen met een doorweekte baby awari in een emmer. Ik ben ermee teruggelopen naar het internaat en heb de kokkinnen gevraagd wat ik ermee moest. Jammer genoeg kwam er geen prettig antwoord. Ik moest het volgens hen ook dood maken, over de schutting gooien. Meneer Romalho zei hetzelfde, 1 van de jongens kon het volgens hem wel doen dan hoefde ik het niet te zien. Nou nee bedankt, dan bedenk ik zelf wel wat. Toen zei een kokkin dat het beestje al wat ouder was en zichzelf waarschijnlijk wel zou kunnen redden. Ze eten ook vruchten en ik ben met hem naar een veilig plekje bij een vruchtenboom gelopen. Daar heb ik het beestje bij de vruchten op de grond neergezet en heb gewacht. Het verroerde zich niet, was alleen trillerig om zijn moeder aan het roepen. Ik kon het zo dus echt niet achterlaten! Dus hup weer in de emmer en terug naar meneer Romalho. Ik dacht dat Wim wel zou weten wat ik ermee kon doen en heb gevraagd of ik even naar huis mocht gaan. Dit was prima en dus zat ik even later op de fiets met de baby awari in de emmer.
Wim wist het ook niet, het beestje hoefde van hem echt niet dood. Maar wat er wel mee moest, hij dacht dat ik hem het beste weer vrij kon laten. Moeder natuur zijn gang laten gaan leek hem het beste. Ik was niet overtuigd en heb het beestje eerst mee naar binnen genomen. Daar heb ik het in theedoeken een beetje afgedroogd en gekeken of hij wat melk wilde. Toen moest ik denken aan de vrouw van de dolfijnentrip. Haar zus heeft Loesje de luiaard in huis en ik weet dat er meer dieren opgevangen worden. Ze reageerde positief aan de telefoon en zei dat ze wel iemand wist die eerder een awari opgevangen en grootgebracht had. Ze wilden het beestje ’s middags op komen halen bij het internaat. Wat was ik opgelucht!!!
Helemaal blij ging ik met de awari in theedoeken en een handdoek over de emmer heen weer terug naar het internaat. Daar heb ik de hele tijd met het beestje op schoot gezeten zodat het weer warm zou worden. Het lag heel schattig opgekruld te slapen in de theedoeken en werd al snel minder rillerig. Eerst dacht ik dat het niet goed met hem zou gaan omdat hij zo rustig was maar toen hij weer wakker was werd hij weer levendiger en probeerde zelfs een stukje appel te eten. De houding van sommige kinderen ten opzichte van het beestje veranderde ook. Sommige begonnen hem toch wel schattig te vinden en een jongen heeft hem zelfs geaaid. Ze waren erg benieuwd wat ermee ging gebeuren. Ik kreeg een aantal keer de vraag of ik heb ging “kweken”. Dat klonk zo grappig.
Meneer Romalho lachte zich rot. Dat ik zo met hem zat was volgens hem wel heel vreemd. Ach ja soms moet je net een beetje vreemd zijn he, anders doet niemand het…
In de middag kwamen de vrouwen hem ophalen. Ze hadden goede hoop omdat hij er best goed en levendig uitzag. Volgens hen had hij het niet overleefd als ik hem teruggezet had, daar was hij nog te klein voor. Ze zouden hem naar zijn nieuwe huis brengen. Binnenkort bellen ze even om te zeggen hoe het gaat. Het grappige is wel dat in de dagen die volgden een boel kinderen en de kokkinnen heel benieuwd waren naar hoe het nu met het diertje gaat. Ik hoop op een goed eind…
Ooh ja, nog even voor de filmkijkers onder ons, de awari is waarschijnlijk hetzelfde beest als de possum uit Ice Age 2. Die beestjes die in de boom gaan hangen en waarvan dat mammoetvrouwtje denkt dat het haar broertjes zijn…
Ook nog even ter info. De Surinaamse mensen kijken hier anders tegen beesten aan als dat wij dat doen (Geert en ik in ieder geval...)Vaak wordt er bij een mooi en lief beest aan eten gedacht. Zo vinden ze een babyhaas uit het binnenland erg lief, maarrr ook lekker!!!
De kaaiman wordt waterkip genoemt omdat zijn vlees naar kip smaakt. De leguaan wordt om dezelfde reden boomkip genoemt. De liefde gaat door de maag. En tja, zo'n awari zit achter een geliefde kip aan... Dan snap je het wel, weg ermee...
Cultuurverschillen dus.

Het volgende verhaaltje kan wel over de regen gaan. Man man het is hier afgelopen week op een paar dagen echt met bakken tegelijk uit de hemel gekomen. Op sommige plaatsen kon de slechte afvoer het totaal niet aan met als resultaat dat hele straten, wijken en huizen onder water kwamen te staan.Voor de mensen hier dus heel vervelend. Wij konden er wel om lachen. Zijn echt vaak zeiknat geregend en door zulke diepe plassen rijden had wel wat… Geert is een paar keer in zijn korte broek met slippers naar het werk gegaan en kleedde zich daar dan in zijn nette kleren om. Sommige stukken moest hij tot over zijn knieën door het water heen.
Er schijnen in een wijk zelfs kindertjes op straat gezwommen te hebben haha. Jullie kunnen dat met het lekkere weer in Nederland vast niet voorstellen…

Geert heeft er een fijne stageweek op zitten. Hij is druk geweest en heeft zelfs nog 2 keer op het internaat meneer Romalho met zijn boekhouding geholpen. Vervelen doet hij zich geen enkel moment en hij haalt echt een boel waardering uit zijn werk bij Rudisa.

Natuurlijk hebben we tijdens onze vrije momenten ook weer leuke dingen gedaan. We zijn bij de zus van Geert zijn tante Hanny op bezoek geweest. Zij kwam ons ’s avonds ophalen en we zijn naar haar huis gegaan. Daar hebben we een rondleiding door haar mooie huis gehad. Francisca was erg aardig en we hebben een tijd zitten praten. Bij Blauwgrond heeft ze ons op een lekkere maaltijd getrakteerd. Blauwgrond is een Javaanse wijk waar de eettentjes als het ware in de achtertuin zitten. Het eten was heerlijk.
Daarna zijn we weer naar haar huis gegaan. Er was ook een vriendin van haar langsgekomen en we hebben een tijd heel gezellig zitten kletsen met zijn vieren. We spreken vast nog een keer met haar af!
Vrijdagavond zijn we naar de film Zwartboek geweest. Het was filmfestival en omdat we deze film sowieso al een keer wilden zien leek dit ons een mooie kans. Hij was erg indrukwekkend, echt een aanrader om een keer te kijken!
We hebben het hier die avond ook voor het eerst koud gehad haha. Na de dienst op het internaat waren we namelijk zeiknat geregend en kwamen we in een gekoelde bioscoop ruimte brrrrrrrrr. Heel hard terugfietsen naar huis deed wonderen!
Zaterdagavond zijn we met Wim naar Dumpling geweest. Dit is een chinees restaurant waar ze allemaal kleine hapjes serveren en met stokjes gegeten wordt. Het was echt heel erg leuk en lekker!
Na afloop zijn we naar de waterkant gegaan om daar nog iets te drinken. We kwamen Jaco en Bart tegen. Met hen hebben we gezellig een tijd gezeten. Toen kwamen we op het idee om nog even langs Perola te gaan. Een hotel waar veel Braziliaanse mensen heen gaan voor een avondje uit, we waren hier al eens met Wim en Tine geweest.
Wim regelde de taxi en omdat deze niet zo heel groot was was het proppen met zijn vieren op de achterbank. Lache man, gelukkig was het niet al te ver rijden. Bij Perola was het gezellig maar we hebben het niet te laat gemaakt.
Zondag is Tine weer teruggekomen uit Nederland. Fijn dat ze er weer is.

Inmiddels zijn we aan de nieuwe week begonnen. Hoe koninginnedag in Suriname is horen jullie volgende keer. We horen graag van jullie hoe het in Nederland geweest is.
Verder wensen we iedereen weer een topweek toe. Heel veel bosies en brassa van ons!!!